نص فتحي مهذب ترجمة الشاعر ابراهيم جانكير الى الكردية .

تمثال الأرمل

كلما تساقطت الثلوج سارع الارمل إلى جمع قوالب
ذات نتوءات وأشكال بدائية ثم يشرع في نحت
تمثال على هيأة زوجته الراحلة
يتفنن في تشذيب ملامح وجهها كما لو أن روح (فان غوغ )قد حلت داخل جسده المنذور للنسيان
ينظر إليها نظرة الأرض إلى ساعي بريد المطر بعد
جفوة عميقة وفي قلبه تشتعل جمرة النوستالجيا
يصعد سلم الهذيان بمخيلة جريحة
وقدمين مسيحيتين نالت منهما الكدمات يسر إليها
بأيقاع قس في مأتم ملكي ساردا لها ما أعتوره من
نيازك يتم وزلازل فقد وشدائد لا تطاق في تلك
السنوات العجاف
سنوات سبع تبدو كزمرة من السعادين الراقصة على حبل المتناقضات
أطفالك صعدوا كشلال من الكلمات
المنكسرة إلى غيمة الهامشي
قبعتك السوداء المعلقة على مشجب يكسوه الغبار
صار ملجأ أمنا لعصابة من العناكب المفترسة
معطفك الجلدي الفخم أستحال تابوتا ترقد داخله
جثة عيد ميلادك الأخير
حذاؤك أستولت عليه جنية شقراء
طيبة القلب غالبا ما يصدر طقطقة
تشبه إيقاع أقدام راقصة باليه
النوافذ تتدلى ستائرها كألسنة قذرة لقراصنة
مخمورين
سريرك الخشبي الضرير
ينثر عواءه الليلي تحت الوسادة
الخزانة مثل فقمة تبادلني تهمة الفراغ الهائل
الباب جفت عيونه من البكاء
ظل الأرمل يطارد غزالة مخيلته
المذعورة ويبكي ثم يمسح دموع زوجته المنبحسة
من عينين ثلجيتين ساحرتين محاولة السير على
قدميها الشفافتين ولكن لم تفلح عبثا تحاول خلق
أبتسامة حلوة على شفتيها اللتين تعجان بالتخاريم وعلائم العجز الماورائي
تفر قطعان الغيوم كأطفال يترسمون خطوات قوس قزح من مرتفعات الفرح الطفولي البكر
تندلع جمرات غاضبة من مدفأة الشمس
تشرع منحوتة الأرمل زوجته الثلجية الهشة
المصنوعة على ضوء مخيلة الأسيانة في الذوبان
تستحيل إلى بركة دموع صغيرة
منطلقة باتجاه مجرى الماء
وتعود صورة زوجته كلاجثة ضوئية إلى وطن مخيلته الوسيعة
بينما ينكمش الأرمل كدودة قز في
شرنقة المحو
PEYKERÊ BÎ YEKÎ
Hergava kû befir dibare
Bî dilezîne
Qalibên bi kelem û core yên kevnar
Kom dike û des bi nîgarkirina peykerekî
Bi rengê hevjîna xwe
Ya barkirî di hune
Rûdêmên wê bi hunerî
Bi tayên befrê dirêse
Tidbe kû rewanê (van xox )
Di laşê wî yê berû
Ji bîrkirnê de lîsaye
Lê dinêre nerîna zemînê
Li namegihînê baranê
Piştî zuhabûneke kûr û dijwar
Û pirengek di dilê wî de vêdkeve
Pîpelonkên lerzînê berû
Nîgaşên birîndar ve dihilkişe
Û du pî yên xiristîyanî kû Pir azar dîne
Berû wê diçe mîna keşeyekî
Di şînîyekî padîşahî de ú setema
Dûrbûnê bi nehînî û raz
Jêre vedguhêze
Kû cidabûn
Mîna sêwî bûna stêrkan
Erdhejek ji dúrbûnê
Û bûbelatên nayêne hilgirtin
Di wan salên zuha de
Heft salên mîna gurzek ji ejdehayên Hilpir li ser werîsê hevdijîye
Minalên te mîna sûlavek ji peyvên şikestî hilkişiyan berû ewrek bê guhdan
Kumê te yê reş yê daleqandî
Di bin dagîra tozê bûye warek aram
Ji bûna pîrepindên har û xwînmij
Kurkê te yê çermî yê giran buha
Bûye darbestek têde raketye
Cendikê cejna ji dayikbûna te ya Dawî
Sola te. ..perîyekî kej û dilnaz dagîr kirîye pirî caran dengê pîyê hilpirên
BALÊ ji têtin
Perdeyên pencera têne xwar
Mîna zimanê dizekî serxweş û mest
Textê te yê depî kor
Qêrîna xwe ya şevê di bin palgihan de
Tarûmar dike
Bîro mîna ejdehayekî tewanbariya
Valehîyê bi minre dabeş dike
Çavên dergeh zûha bûne ji girînê
Bî li pey xezala nîgaşa xwe ya vecniqî
Direve û digrî
Û rondikên hevjîna xwe yên kû
Ji du çavên cadubaz û berfîn vedmale
Her bizava rêve çûnê dike
Li ser wan pî yên zelal lê
Qet nikarî
Her bê hewdeye bizava afrandina
Gernejînekî şêrîn ku li ser wan
Lêvan binqşîne
Ew Lêvên kû tijîne ji nîşanên nekarînê
Kerî yên ewran direvin mîna
Minalên kû gavên quzeqerê dineqşînin
Di bilndahîya şahîya zaroktî yê de
Pirengên bi hêrs ji çavên hetavê vêdkevin li ser peykerê BI
Hevjîna wî ya berfîn ya bê kêr
Kû Ji ronahiya nîgaşên wî yên
Pijaftî afirandiye
Hêdî hêdî dibe kanîyek
Piçûk ji rondikan û berû
Coka avê ve diherike
Û wêneya hevjîna wî vedgere
Wek zindîyekî ji ronî yê
Li welatê nîgaşê wî yê Pir fereh dilîse
Û BI Wek kurmekî ser hev tê guvaş
Di qalikê xwe yê tinebûnê